“ سرگذشت مرا در تاریخ رسمی ایران نخواهید یافت. سرزمینی که والدینم جانشان را در راه آزادی آن باختند، هنگامی که به جوانی امروز من بودند. روایت آنان را از زبان همرزمانشان شنیده ام، یادگارهایشان را بازماندگان به من رسانده اند. من آنها را حفظ کردهام به همراه نام خود، که یادگاری از آنان است: امید!”امید نام من است عنوان نمایشگاهی ست از یادگارهای زندان و فرار در دهه شصت که با همکاری مرکز جوانان آنه فرانک در شهر فرانکفورت ترتیب داده شد و از تاریخ ۲۱ اسفندماه ۱۳۹۰ تا ۱۰ آبانماه ۱۳۹۱ در محل این مرکز به نمایش درآمد.این نمایشگاه اکنون در دنیای مجازی جا گرفته است. برای دیدن آن به آدرس زیر مراجعه کنید:http://www.omid-hoffnung.deنمایشگاه به دلیل محدودیت مکان توانست تنها بخش محدودی از این یادگارهای ارزشمند را به نمایش بگذارد. از اینرو به همراه تارنمای نمایشگاه وبلاگی درست شده تا فارغ از اینگونه محدودیت ها، به مثابه آرشیو، یادگارهای بیشتری را در خود جا دهد:http://omidistmeinname.wordpress.com/این بار هم دست یاری به سوی شما دراز می کنیم. از یادگارها، کارهای دستی، نامه های خود و آشنایان تان از زندان و همچنین فرار از کشور در پیآمد سرکوب مهیب دهه شصت عکس بگیرید و همراه با توضیح اشیاء به آدرس ذکر شده در وبلاگ بفرستید. آنها ثبت و دیده خواهند شد.منیره برادران پرستو فروهر
Tags: آلمان, حقوق بشر, خاوران, دادخواهی, سالگرد 67, فعالیت زنان