پنج سال پيش ديپا مه تا کارگردان زن هندي، سعی کرد فيلمی در مورد زنان بيوه بسازد ،امارهبران هندو چنان سروصدای خشونت باری راه انداختند که ديپا و کارکنانش مجبور شدند ساختن فيلم را متوقف کنند.

حا لا يک کارگردان هندی - آمريکايی پروژکتور را روی بيوه های ورينداوان گرفته است وقصه هراس آور بدرفتاری جنسی و جسمی با آن ها را بازگو می کند.

زندگی دشوار
در سايه روشن غروب، حدود 300 زن روی زمين مرمری نشسته اند و با هم حرف می زنند. صورت های استخوانی شان را حجاب سفيد احاطه کرده است. اين شيفت دوم در اشارم ,مراسم مذهبی, بيوه ها در 200 کيلومتری شرق دهلی است. بسياری از آن ها را مجبور کرده اند موهای سرشان را بتراشند.
رنگ اندوه در آن ها هويداست و در انتظار روزی نشسته اند که به همسران شان در حيات آن جهانی بپيوندند.
زنان سعی می کنند خود را بيدار نگه دارند.بايد بيدار بمانند، زيرا انجام مراسم هر شيفت در اين محل برای آن ها به معنای يک کاسه برنج و حبوبات است، فقط به آن اندازه که زنده بمانند.

اين قصه واقعی است که به روی صحنه می رود.
فيلم جديد رنگين کمان سفيد نام دارد و داستان چهار زن بيوه در ورينداوان را باز گو می کند - زنانی که به آن ها تجاوز شده است، از شکل افتاده اند و خانواده های شان آن ها را رها کرده اند.
داستان فيلم بر پايه زندگی واقعی مهينی گيری نوشته شده است که خود او اکنون يکی از برجسته ترين فعالين حقو ق زنان بيوه هند است. او می گويد فيلم حقيقت زشت را بيان می کند.
, فجايع چند جانبه است- يکی مساله گرسنگی است، دوم بی پناهی - آن ها مجبورند به مردانی متکی شوند که خودشان به آن ها تجاوز می کنند و از آسيب پذيری آن ها سوء استفاده می کنند، و سوم بيسوادی- آن ها تحصيل نکرده اند. محروميت از اين سه چيز آن ها را در وضعيت اسف باری قرار می دهد.,

کارگردان فيلم زاران مندرايار است که هندی است ولی در کاليفرنيا زندگی می کند. او می گويد وقتی به وضعيت اين زنان پی برد شوکه شد. او اميدوار است بتواند بر افکار عده ای تاثيربگذارد تا به کمک اين زنان بشتابند.

خبرنگار بی بی سی می گويد بيشتر زنان بيوه که من با آن ها صحبت کردم گفتند اين سرنوشت آن هاست.
اما يکی ديگر از زنان بيوه هندی که -آنيتا ياداو- برای او گزارشگر داستان زندگی خود را اين طور تعريف کرد.او که 29 ساله است گفت بعد از اين که شوهرش به علت ابتلا به الکليسم مرد، او با سه کودک خردسالش به ورينداوان گريخت.

,برادر شوهرم سعی می کرد به من تجاوز کند. او مرتبا به اطاق من می آمد. من شکايت کردم، ولی طرف او را گرفتند. آن ها به من گفتند يا با او ازدواج کن يا برو,

ولی آنيتا يک پناهگاه کمياب پيدا کرد. حالااو در جايی که موهينی گيری اداره می کند زندگی می کند. در پناهگاه موهينی گيری زنان ساری های رنگی می پوشند، سرخ و سبز، يا سفيد منجوق دوزی شده تا اعتراض خود را به رسوم بيوگی نشان دهند. آن ها بسته به ميل خود تصميم می گيرند که دعا بخوانند يا تلويزيون نگاه کنند. اين آزادی کوچک برای آن ها خيلی با معناست
و همين که بعد از برخورد خشونت بار با فيلم قبلي، فيلم رنگين کمان ساخته شده و ميتواند به نمايش درآيد خود پيشرفت بزرگی است. موهينی اين فيلم را تبليغ می کند.

گزارش از انو عنداد خبرنگار بی بی سی در هند.