دوستان عزيز!
ما در طي هفته های گذشته و آينده و در سالگرد کشتار دسته جمعي زندانيان سياسي توسط جنايتکاران جمهوری اسلامي در سال 1367 تلاش کرديم و خواهيم کرد مطالبي در مورد زندان ، شکنجه ، اعدام ، خاطرات زندانيان و نظرات گوناگون حول اين مقولات را در " شبکه" انعکاس دهيم. نوشتن خاطره ي زندان سياسي، به گونه اي، مشارکت در نوشتن تاريخ قربانيان است.
ما را در اين مسير ياری کنيد.

"شبکه سراسری همکاری زنان ايراني"

روز۶ شهريور ماه مراسمی با شکوه با حضور تعداد کثيری از خانواده های قربانيان سال ۶۷ در گلزار خاوران برگزار شد. در اين مراسم که حضور جوانان و دانشجويان در آن جلوه خاصی به آن بخشيده بود از اولين ساعات صبح شروع شد. همه تا آنجايی که توانسته بودند با خود گل آورده بودند، تمام جوانان بخصوص فرزندان اين جانباختگان، گلزار خاوران را با شاخه های گل ايستاده، اراسته بودند.

يکی از زيباترين و با عظمت ترين صحنه های اين مراسم ، لحظه ورود مادران و پدران پير و کمر خميده به اين مکان مقدس بود که هميشه هنگام ورودشان خاک خاوران را می بوسند که اين کار حال به سنتی زيبا تبديل شده .همه با خود گل وشيرينی و فلاکس های پر از شربت آورده بودند ، بارديگر خاوران غرق گل شده بود ودر قسمت وسط اين محوطه کاج بزرگی به نشانه استقامت واستواری اين عزيزان کاشته شده و دور تا دور آن با سنگ ريزه های رنگی طرحهای به شکل ستاره طراحی شده بود وعکسهای اين عزيزان همه در کنار هم چيده شده بود وهمگی دور تا دور اين محل حلقه زده بودند ، مراسم با اعلام يک دقيقه سکوت به ياد اين جانباختگان شروع شد بعد چند قطعنامه دررابطه با محکوم کردن اين جنايت توسط چند نفر خوانده شد که در آنها خواستار افشای آمران وعا ملان اين جنايت در يک دادگاه بين المللی شدند . همچنين در حمايت از زندانيان سياسی خواستار آزادی آنان شدند و نکته ديگر محکوم کردن اعدام دخترک ۱۶ ساله نکايی بود که با عکس العمل زيادی مواجه شد. بعد ازآن حضار و بخصوص مادران با خواندن مرثيه هائی به زبان محلی که همگی فرياد دردی مشترک و جانکاه از ظلمی بی حد است که آنان را حتی از داشتن گور فرزندانشان منع کرده شکوه خاصی به اين مراسم می داد .

تمامی افراد حاضر در محل با خواندن شعر و سرود های حماسی ياد اين جانباختگان را گرامی داشتند که گاها طنين صدای آنان چنان بالا می رفت که تا دور دستها شنيده می شد. بعد از آن به رسم هميشه، همگی دور تا دور محوطه خاوران را راهپيمايی کردند، جوانان وفرزندان اين عزيزان در صف جلو پنجه در پنجه هم با صدای بلند شعر می خواندند صفوف بعدی را مادران وپدران که بعضعا برای راه رفتن نياز به کمک داشتند، تشکيل می داد و بعد بقيه افراد حاضر. يکی از با شکوهترين صحنه اين بود که مادران گلهای را که درحين مراسم به آنها اهدا شده بود را پرپر می کردند وبا اشک و لبخند بر سر جوانان که پيشاپيش صف قرار داشتند می ريختند که اين آميخته ای بود از شادی واندوهشان، احساس شادی آنان برای اين که می ديدند فرزندانشان فراموش نشده اند وهنوز هم نام و ياد آنان زنده است و اشکشان برای غم سنگين از دست دادن فرزندانشان . بعد از اينکه تمام محوطه را دور زدند دوباره به جايگاه اصلی برگشته و از همديگر با شيرينی پذيرايی کردند ، ياران ديرينه که سالهای سختی در کنار هم گذرانده بودند حال در کنار گور عزيزانشان با هم ميثاقی دوباره بستند که تا در توان دارند نگذارند اين جنايت به فراموشی سپرده شود وتا دستگيری و محاکمه عاملان اين جنايت چون گذشته از پای ننشينند و سر بر شانه خسته هم نهادند و بار ديگر خاطرات تلخ وشيرينشان را با هم مرور کردند.