پاسداران بين المللی در کاخ رييس جمهور
خبرگزاری کابل: اين اولين باری نيست که خشونت به سراغ کودکان، زنان و مردان بی دفاع افغانستان آمده است. مردم افغانستان دهه ها با خشونت زيسته اند و خشونت بارها در افغانستان جان بسياری را ستانده است. ديروز صبح بيرون از شهر جلال آباد نيز اين خشونت بود که جان دو تن از هموطنانمان را ستاند و عده ای ديگر را مجروح کرد. گروهی از زنان که مامور ساماندهی انتخابات بودند، ديروز در شرق افغانستان و بيرون از شهر جلال آباد مورد حمله قرار گرفتند و مينی بوس حامل آن ها منفجر شد. گفته می شود که اتصال وسيله ای انفجاری باعث اين رويداد شده است. در عين حال مردی که خود را سخنگوی طالبان معرفی کرده در تماس با آسوشيتدپرس، ضمن بر عهده گرفتن مسئوليت اين حمله ادعا کرد که همچنان برای مختل کردن روند برگزاری انتخابات دست به حملات مشابه خواهند زد. از طرف ديگر کوفی عنان، دبير کل سازمان ملل نيز با محکوم کردن اين حملات از ناتو خواست که نيروهای بيشتری را به افغانستان برای تامين امنيت اعزام کند. در همين حال کرزی صاحب نيز که در فرونشاندن اينگونه حملات ناموفق عمل کرده نيز، مهاجمان را ضد اسلام معرفی کرد. کرزی به کسانی لقب ضد اسلام داد که خود را پرچمداران مبارزه برای اسلام می دانند. در همين حال حمله ی ديروز باعث ايجاد فضای رعب و وحشت بين ديگر زنانی که برای ساماندهی انتخابات برگزيده شده بودند، شد. برخی از آن ها سعی در لغو نمودن شرکت خود در اين امر می کنند. کوفی عنان در حالی از ناتو خواست که بر تعداد نيروهايش در افغانستان بيافزايد که ديده بان حقوق بشر در بيانيه ای سخت انتقادی عنوان کرد که ناتو در افغانستان شرمنده است، ناتو نتوانسته عملکرد مطلوبی را در افغانستان داشته باشد. به نظر می رسد نيروهای بين المللی که برای پاسداری از جان و حقوق مردم به افغانستان آمده اند، بيشتر از آنکه مدافع جان و حقوق مردم باشند، درتلاشند تا خود را از حملات مصون دارند. تاکنون بيشترين کارايی آن ها حفظ جان سربازان خود بوده است و حتا در رويارويی با گروه القاعده در جنوب افغانستان اين مردم و نيروهای دولتی ست که کشته و مجروح می دهند. ناتو، نيروهای پاسدار صلح و نيروهای آمريکايی در جريان خشونت در افغانستان بيشتر شبيه ماکت های نظامی عمل می کنند و در بهترين وضعيت، آنان پاسدار کاخ رياست جمهوری، جان کرزای صاحب و زلمی خليل زاد هستند. رويداد ديروز يکبار ديگر زنگ خطری را برای بازگشت گسترده ی خشونت در افغانستان به صدا دراورد و جدا از احساس مسئوليت نيروهای خارجی که در افغانستان مستقرند، اراده ای يکپارچه را در سطح جامعه ی افغانستان می طلبد. در کنار اين مجاهدين سابق و کسانی که داعيه ی صلح در افغانستان را دارند می توانند بجای تفرقه افکنی و جنگ قدرت، به آرامش در افغانستان کمک کنند. به نظر می رسد اراده و خواست عمومی و يکپارچه در افغانستان می تواند بساط خشونت را جمع کند. اراده ای که از تک تک افراد و باشندگان افغانستان ساخته است.
najla@rahapen.org