روز ١٩ مارس ٢٠٠٤ ، يک قاضي در بوئنوس آيرس احکام عفوي را که در سالهاي ٩٠ آقاي کارلوس منن Carlos
Menem رئيس جمهور وقت آرژانتين صادر کرده بود را مغاير با قانون اساسي خواند . اين احکام در رابطه با شش ژنرالي بود که طي سالهاي ١٩٧٦ تا ١٩٨٣ متهم به نقض حقوق بشر شده بودند . .
چندي پيش ، کنگره ي آرژانتين نيز قوانيني را که باعث شده بود تمام ارتشيان گناهکار مورد عفو و بخشش قرار گيرند لغو کرد از جمله دو قانون ، یکی تحت عنوان « نقطه ي پايان » مصوبه سال ١٩٨٦ و قانون ديگري تحت عنوان « وظيفه ي اطاعت و فرمانبرداري » که در سال ١٩٨٧ تصویب شده بود. بد ين ترتيب بعد از اين دو واقعه امکان بازگشايي پرونده هاي متعدد ديگري نيز ميسر خواهد شد.

روز ٢٤ مارس ، رئيس جمهور فعلي آرژانتين آقاي نستور کيرشنر Nestor Kirschner از جانب ملت آرژانتين از قربانيان دوران ديکتاتوري پوزش طلبيد و اعلام کرد که تصميم دارد محل سابق مدرسه ي مکانيک نيروي دريايي E S M A) ) ، که در دوران ديکتاتوري نظامي مقر بازداشت هاي غير قانوني و شکنجه گاه بوده است را به موزه ي ياد بودي تبديل سازد .

چرا که کشف استخوان ها و بقاياي انساني و همين طور آثار خوني که توسط جنايتکاران ، در آرژانتين ، بر جا مانده همگي واقعي اند و حاصل ذهن و تخيلات يک کارگردان فيلم هاي پليسي نمي باشد . همانطور که « جنون » مادران ميدان مه که خود را وقف دفاع از حقوق انساني کرده اند و خواستار مشخص شدن وضع ٣٠ هزار نفر « ناپدید شده » هستند ، واقعي است . حالت « جنوني» که آقاي آلبرتو مارکار Alberto Marquardt که خود طعم اسارت در زندان هاي آرژانتين و بيست سال غربت در فرانسه ر ا چشيده در فيلم مستندش « من ، خواهر روحاني آليس » ( ١ ) بطور هوشيارانه اي و با در نظر گرفتن بار عاطفي به نمايش گذ اشته است . اين فيلم قرار است از روز ٥ مه ٢٠٠٤ در سينما های فرانسه به نمايش گذاشته شود .

خانم آليس دورمون Alice Dormon روز ٢٣ سپتامبر ١٩٣٧ در فرانش کونته Franche – Comte، منطقه اي در شرق فرانسه ، متولد و روز ٨ دسامبر ١٩٧٧ در آرژانتين ناپديد شد .او ده سال قبل از ربوده شدنش به بوئنوس آيرس آمده بود ، قبل از آن مدتي در انستيتوي مبلغين مذهبي خارجي ، نوتردام دو لا موت Notre – Dame de la Motte فعاليت کرده بود . اين انجمن مذهبي در سال ١٩٣١ توسط يک خانم ثروتمند آرژانتيني به نام ماري دولورس سالازارMarie Dolores Salazar و پدر روحاني اي به نام ناسوي Nassoy پايه گذاري شده بود .

نامه هاي آليس تار و پود تصويري است که آقاي آلبرتو مارکار Alberto Marquardt آن را بر زمینه سالهاي سياه و درد آور آرژانتين ترسيم کرده است . اين نامه ها از روشن بيني و مبارزه جويي زني حکايت ميکند که از بي عدالتي هاي اجتماعي به ستوه آمده و از همبستگي و پشتيباني آن هايي که هيچ نداشتند متاثر و منقلب مي شد . او در Villa Lugano فعاليت مي کرد و در کلبه ي کوچک دو در سه متري خود زندگي را با سايرين تقسیم میکرد . در اين حلبي آباد بود که انگيزه ي واقعي تعلق روحاني خود را يافت، او مي گفت : « فکر مي کنم دريافته ام که براي چه به دنيا آمده ام » .

دوستان اش از او به عنوان زني فوق العاده ياد ميکنند که با ساير راهبه ها تفاوت داشت : « او در تمام جشن ها شرکت مي کرد و در شادي دوستان پارا گوئه اي و بوليويايي خود شريک مي شد و به رقص و پايکوبي مي پرداخت» . در طول فيلم ، ايمان و اعتقاد خلل ناپذير اين خواهر روحاني و بيداري و آگاهي اجتناب ناپذيرش در رابطه با ناملايمات اجتماعي و بي عدالتي ها و وحشي گري هاي سياسي به نمايش گذاشته شده است . ولي او تاوان سنگيني را براي نظراتش پرداخت . يک شب، با خبر چيني شخصي بنام آلفردو آستيز، Alfredo Astiz ملقب به « فرشته ي مرگ » که در جریان « جنون » مادران ميدان مه رخنه کرده بود، آليس به دست کماندويي از نيروي دريايي بازداشت شد و ديگر کسي او را نديد . آقاي آلبرتو مارکار مي گويد : « من خود نيز به زندان افتاده ام ولي به عنوان يک زنداني « شناخته شده » که بطور رسمي در يک زندان مشخص و قانوني بازداشت شده بود. اين مطلب که براي دستگاه عريض و طويل سرکوب ديکتاتوري تنها تفاوتي « بوروکراتيک» به حساب می آمد، براي ما زندانيان « شناخته شده » تعيين کننده ي مرز بين مرگ و زندگي به شمار مي رفت » .

در فيلم «من خواهر روحاني آليس» ، آقاي آلبرتو مارکار، که شيفته ي داستان فيلم شده است، شخصيت آليس را در حد يک قديسه بالا برده و اين تنها خرده اي است که ميتوان از او گرفت . با به تصوير کشيدن راه برگزیده و اهداف يک زن ، با نشان دادن تحول او ، چه از نظر معنوي و چه سياسي و با نمایش تعهد انساني او ، این فيلم، ياد و خاطره ي تمام ناپديد شدگان را گرامی میدارد و باعث مي شود که بیآد آوریم که به چه دلایلی کماکان همگان باید خواستار محاکمه ي ديکتاتور هاي سابق امريکاي جنوبي با شند .

) ١ ) فيلمي از آلبرتو مارکار که توليد بخش آرژانتيني آن با : Cine Ojo Marcelo Cespedes / Carmen Guarani وتوليد بخش فرانسوي آن با : Point du jour ، Luc Martin – Goussert / Emmanuelle Fage مي باشد .
لوموند ديپلوماتيک