اتفاقا اين روزها با معرفي زنان براي وزارت در دولت پرماجرا و حاشيه دهم مدام دارم به يك پرسش اساسي و تعيين‌كننده فكر مي‌كنم كه اغلب در جمع‌هاي فمينيستي يا در جلسات مجله مرحوم «زنان» و خلاصه در ميان رفقاي فعال حقوق زنان درگيرش بوده‌ايم و هستيم و آن اينكه آيا مشاركت سياسي زنان فقط به معناي مشاركت سياسي زنان است و بس؟ به عبارت ديگر آيا صرف اينكه زني يا زناني مثلا به مجلس راه پيدا كنند يا در شوراهاي شهر باشند يا به عنوان وزير كابينه معرفي شوند و يا حتي رئيس‌جمهور بشوند،‌ مطالبات زنان را برآورده مي‌كند؟ شايد اين سوال ساده به نظر برسد اما واقعا جواب‌هاي خيلي متفاوتي مي‌توان به آن داد.
بعضي از دوستان ما معتقدند صرف حضور زنان – صرف نظر از توانايي و قابليت‌هايشان – مهم است و در شرايط ما خودش گام بزرگي به حساب مي‌آيد.اينها دوستان حداقل‌‌گراتري هستند كه وقتي پارك زنان در تهران افتتاح شد گفتند بايد به فال نيك بگيريمش و تشديد تفكيك‌هاي جنسيتي به حساب نياوريمش چون خودش گامي است كه مي‌تواند در آينده به بازتر شدن فضا براي حضور عمومي زنان كمك كند.من اما اگر حتي درباره پارك زنان هم با اين دوستان – كمي تا قسمتي – هم‌عقيده باشم درباره مشاركت سياسي نظري به كلي مخالف دارم.مشاركت سياسي به نظرم شوخي‌بردار نيست.نمي‌شود ما الان خوشحال باشيم كه آقاي احمدي‌نژاد – صرف نظر از مشروعيت داشتن يا نداشتن خودش و دولتش – آمده و دو وزير زن براي كابينه معرفي كرده.نمي‌شود خوشحال بود و از خود نپرسيد خب اين زنان قرار است چه چيزي و كدام بخش از خواسته‌ها و مطالبات زنان را نمايندگي كنند؟ خانمي كه خودش طرفدار نظريه سهميه‌بندي جنسيتي در رشته‌هاي پزشكي بوده، خانمي كه تاكيد دارد بيمارستان‌ها زنانه – مردانه شوند؛ وزارتش با وزارت يك مرد دگم‌انديش – مثل اغلب مردان احمدي‌نژاد- چه فرقي دارد؟ از من اگر بپرسيد، به عنوان يك زن و يك فعال حقوق زنان به صراحت مي‌گويم چه بسا آن مرد دگم‌انديش مفيدتر از اين خانم عمل كند
http://www.fahimehkh.com/2009/08/1112.php