میسگین ابتدا به ضرب چاقو مجروح و بعد با عبور چندین باره اتومبیل از روی پیکرش جان میسپارد. بعد از این عمل جنایت بار اوندر بایکتین خود را به پلیس معرفی می کند.
روز 7 ژانویه 2009 میسگین در هارتسوینکل در شهر گوترزلو به خاک سپرده می شود. میسگین که در آلمان به دنیا آمده و بزرگ شده است، در سال 2007 وادار به ازدواج با پسر عمویش اوندر بایکتین می شود.
پدر میسگین به روزنامه ANF میگوید" این باید درسی باشد برای همه ما"و ادامه میدهد که قتل میسگین از روی حسادت بوده و هیچ دلیل دیگری ندارد.
ما این را محکوم می کنیم. جنایت تحت نام شرف و ناموس در اینجا ،در کشور آلمان نیز بطور فزاینده ای صورت می گیرد. این جنایات تحت نام شرف باید خاتمه یابد. ما محکوم میکنیم و پی می گیریم. پدر میسگین توضیح می دهد که این مورد " باید درسی برای همه ما باشد"، تا دیگر چنین اتفاقی روی ندهد. او اظهار ندامت می کند. ما می پرسیم : آیا قتل های سنزن، زینپ، گول دونیا و بسیاری دیگر زنان که به دلیل "شرف" شما کشته شدند، درسی برای تان نبود؟
آیا باید دختر خودتان کشته شود تا شما اظهار ندامت کنید؟ ندامت این پدر نه باورکردنی است و نه از روی صداقت. چرا او تاکید دارد که علت مرگ میسگین صرفا از روی حسادت بوده است و دلیل دیگری برای این قتل وجود ندارد؟ او می خواهد برای افکار عمومی توضیح دهد که میسگین "پاک" و "معصوم" بوده و به "ناحق" کشته شده است. یعنی اگر میسگین خلاف "نرم های اجتماعی" شناخته شده عمل می کرد و به این نرم ها وفادار نمی ماند قتلش بر حق بود؟ به دلیل حسادت و یا به هر دلیل دیگری که میخواهد باشد، آن چه که در مورد میسگین اتفاق افتاده یک جنایت است، هیچ انسانی ، نه همسر،نه برادر، نه پدر و نه هیچ شخص دیگری این حق را ندارد که در مورد مرگ و زندگی انسان دیگر تصمیم بگیرد.
همسر میسگین مسئول این جنایت است. او مقصر است اما نه به تنهایی. به همان اندازه مسئولیت با کسانی است که او را وادار به ازدواج اجباری کردند. مسئول همه کسانی هستند که چشمان خود را در برابر ازدواج اجباری بسته اند و صدای اعتراض خود را بلند نکرده اند. مقصر آن طرز فکری است که زنان را ناموس و کالا می انگارد. همین طرزفکر است که کشتن را تحت نام"شرف و ناموس"و "سنت" عادی و حق مرد می بیند.
ما در برابر قتل آلین، زینپ، گول دونیا و میسگین سکوت نخواهیم کرد. ما چشمانمان را نخواهیم بست. ما هرگز شرف و ناموس شما نیستیم. شرف ما آزادی ماست. شرف ما اراده آزادماست و مبارزه ما برای آزادی به عنوان زن و انسان.
ما امیدواریم که برای پی بردن به این که "شرف و ناموس" از بقایای سیستم عقب مانده پدرسالاری است، نیاز به قتل میسگین ها نباشد.
ما زنان مبارزه خود را در صفوف مان تقویت خواهیم کرد تا این که دیگر قتل میسگین ها اتفاق نیافتد. ما کارزار خود را که از نوامبر 2008 تحت عنوان"ما ناموس هیچکس نیستیم- شرف ما آزادی ماست" آغاز کرده ایم، قویتر و منسجم تر ادامه خواهیم داد. زیرا تنها این گونه توانیم بر این طرزفکر"مردان با شرف" که آزاد در خیابانها می چرخند و "ناموس"شان یعنی زنان بی جانشان در گورستان ها خفته اند ، غلبه کنیم.
اطلاعیه مطبوعاتی دفتر زنان کرد برای صلح