ناراحتی و نگرانی که باعث شد بیش از 650 زن و فعال حقوق زنان در سراسر دنیا با اعضای کمپین «حق ورود زنان به استادیوم های ورزشی» همراه شوند تا صدای زنان ایرانی با پژواک بلندتری به گوش جهانیان و مقامات ورزشی دنیا برسد.

یازدهمین مجمع جهانی انجمن حقوق زنان در توسعه (AWID) بهترین فرصت بود تا روسری سفیدها (اعضای کمپین «حق ورود زنان به استادیوم های ورزشی») تلاش خود در این سال ها برای ورود به استادیوم های ورزشی را جهانی کنند، تا هم از تجریه دیگران در مبارزات مشابه استفاده و هم دیگر فعالان حقوق زنان در دنیا از تجربه جنبش زنان جوان در ایران استفاده کنند.پس پنجره این ارتباط از 24 تا 27 آبان در کیپ تاون آفریقای جنوبی گشوده شد.

غرفه ای در میان تجربه های جذاب فعالان زنان دنیا، از آن گروه میدان زنان شد و داستان همراهی زنان دنیا با زنان ایرانی کلید خورد. سیاه و سفید، پیر و جوان تاملی مقابل پوسترهای قرمز Open Stadiums to Women Audience می کردند، اما در نگاه اول واقعیت را نمی فهمیدند، وقتی برای آنها توضیح داده می شد که دولت ایران از ورود زنان به استادیوم های ورزشی جلوگیری می کند و این حق را فقط برای زنان خارجی (غیر ایرانی) محفوظ می داند. با لبخندی بر لب می گفتند:«شوخی خوبی نیست»! این یعنی عمق ماجرا اینقدر غیر قابل تصور بود و البته هست که در یک توضیح ساده کل ماجراغیرقابل باور باشد. اما به هرحال همین ناباوری آنها را به مدافعان و همراه کنندگان کمپین روسری سفیدها تبدیل می کرد که ضمن اعلام حمایت و همدلی با این زنان و دیگر زنان محروم از این حق در کشورهای مختلف از رییس فدراسیون جهانی فوتبال و رییس کنفدراسیون فوتبال آسیا می خواستند:«به عنوان مسئول و متولی رسیدگی به این تبعیض آشکار، برای اجرای قوانین خود هیچ تبعیض و اغماضی قائل نشده و قانون منع هرگونه تبعیض در فوتبال را هر چه سریعتر اجرا کنند."

زنان جهان بعد از امضای نامه حمایت می شنیدند که دختران روسری سفید چگونه بعد از تلاش فراوان برای ورود به استادیوم های ورزشی تنها در یک بازی (ایران و بحرین در سال 84) برای اولین و آخرین بار وارد بزرگترین استادیوم ورزشی ایران شدند و بعد از آن درهای این مکان های عمومی(همچون گذشته) بر روی آنها بسته شد. آنها می شنیدند که در این سال ها بارها و بارها به فیفا و سازمان های متولی ورزش نامه نوشته شده و از آنها خواسته اند که با رفتار دولت ایران در اعمال تبعیض برخورد شود، اما همیشه دولت ایران با نشان دادن زنان خارجی در استادیوم های ورزشی از پاسخ دادن به موضوع فرار می کند. بسیاری از امضا کنندگان، فمینیستهای مطرحی چون شارلوت بانچ، امینا ودود، زینا انور، فریدا شهید و... بودند که همراهی خود را در اعتراض به آپارتاید جنسیتی در ایران اعلام می کردند.

بعد از روز اول حکایت ورزش دختران و زنان در ایران و تلاش گروهی از فعالان زن برای رفع این تبعیض یکی از بحث های مهم میان فعالان زن شد، از روز دوم این نشست زنان امضاء کننده نامه حمایت به توضیح زیادی برای روشن و آگاه شدن نیاز نداشتند، چون بسیاری از آنها به همراه دوستان و همکارانشان که پیش از این نامه حمایت را امضاء کرده بودند به غرفه می آمدند، آنها از دوستان خود شنیده بودند که در جایی (ایران) که ما به راحتی می توانیم انتخاب کنیم به تماشای فلان بازی در استادیوم برویم، زنان همان جا نمی توانند مسابقات فوتبال و یا بسیاری از ورزش های دیگر را از نزدیک ببینند.

دست به دست گشتن شرایط ورزش زنان در ایران، راهی بود تا زنان و فعالان حقوق زنان وضعیت ورزش زنان در دنیا را رصد کنند. با سختی های زنان ورزشکار و یا دوستدار ورزش در افغانستان و تلاش گروهی از زنان در United Nation Development Fund For Women in Afghanistan آشنا شوند و گروهی از فعالان زن که با تشکیل کلوپ Binti Football Club توانسته اند به کمک Women Win (سازمانی مدافع توسعه ورزش زنان در هلند)به بازگشت دختران و فرزندان ایدز، تجاوز و تحقیر به زندگی کمک کرده اند را شناختند.

سازمان Women Win در روز دوم این مجمع در Plenary که برای معرفی Binti Football Club و گروه های دیگر زنان که برای گسترش ورزش در میان دختران تلاش می کنند در ادامه برنامه خود کمپین روسری سفید های ایران را که برای حق ورود زنان به استادیم های ورزشی در ایران تلاش می کنند را معرفی کرد و از همه حاضران در برنامه خواست تا بدون معطلی ابتدا نامه حمایت از این دختران را امضاء و بعد برای ورزش و گسترش ورزش زنان تلاش کنند.

امضاء کردن نامه حمایت از زنانی که برای بدیهی ترین حق خود (حضور در ورزشگاه ها) سوال های پررنگ تری را در ذهن زنان کشورهای دیگر و بیشتر از آن زنان کشورهای اسلامی ایجاد می کرد، سوال هایی که با توجه به شرایط امروز زنان ایران، کمی سخت بود.

آیا زنان ایران می توانند در خیابانها قدم بزنند؟ آیا زنان ایران اجازه درس خواندن دارند؟ آیا دختران ایرانی همچنان به دست برادر و پدرانشان کشته می شوند؟ و هزاران «آیا» ی دیگر !

دختر آرژانتینی در آخرین روز این نشست وقتی به غرفه کمپین رسید به سرعت به دنبال نامه حمایت از دختران ایرانی گشت، بعد از امضاء کردن نامه گفت: «من عاشق فوتبالم، تیم ایران را هم خوب می شناسم و یکی از آرزوهام دیدن مسابقه ایران آرژانتین در استادیم تهران بود، اما آلان یکی از آرزوهام دیدن زنان ایرانی در استادیوم تهران است!"

"نورما" نگران بود که زنان ایرانی کم کم اجازه ورزش کردن هم نداشته باشند، او تیم فوتبال و والیبال، محجبه زنان را می شناخت، اما نمی دانست که همین ورزشکاران حق تماشای بازی فوتبال تیم های داخلی را ندارند.

تنها "نورما" نبود که نگران آینده زنان ایران بود، 650 زن از سراسر دنیا همراه با او با از نگرانی زنان ایرانی و تلاش آنها برای رفع تبغیض حمایت کردند و در نامه رسمی خود آوردند:

« ورزش، چه برای تفریح و نشاط روان و چه برای سلامت جسم ، از حقوق انکارناپذیر تمام افراد از هر جنس و نژاد است؛ اما زنان در اکثر کشورها و به ویژه در کشورهایی که مردسالاری و بنیادگرایی در آن‌ها شدت بیشتری دارد، به انحای مختلف از این حق خود محروم می‌شوند و مسئولان ورزشی این کشورها در مقابل قوانین بین المللی عذر و بهانه‌های واهی می‌آورند.

نهادهای ملی و بین‌المللی ورزش موظف به تلاش برای فراهم کردن شرایط دسترسی تمام افراد به این حق هستند. حضور در اماکن ورزشی نیز جزوی از حقوق ورزشی افراد محسوب شده، محروم کردن افراد از آن به هر دلیل، پذیرفتنی نیست. براساس ماده 3 اساسنامه فدراسیون جهانی فوتبال، "اعمال هرگونه تبعيض براساس جنسيت عليه شخص يا گروهي از افراد ممنوع شده" و همچنين ماده 6 موازين اخلاقي فيفا، اعضا را متعهد مي سازد که "قوياً هرگونه تبعيضي را از ميان ببرند". این در حالی است که در برخی از کشورهای اسلامی، از جمله ایران، زنان از حق حضور در اماکن ورزشی محرومند و حتی در مقابل این خواست ابتدایی خود با خشونت مسئولان حکومتی مواجه می‌شوند.

ما می‌دانیم گروهی از زنان و دختران جوان ایرانی برای احقاق حق زنان در این زمینه تلاش می کنند و بیش از سه سال است کمپینی با نام روسری سفیدها به این منظور راه اندازی کرده‌اند. این در حالیست که مسئولان هیچ پاسخ روشنی به آنان نداده یا این اجازه را منوط به تحقق شرایط مختلف کرده‌اند.

ما امضاکنندگان این نامه ضمن اعلام حمایت و همدلی با این زنان و دیگر زنان محروم از این حق در کشورهای مختلف، از آن سازمان به عنوان مسئول و متولی رسیدگی به این تبعیض آشکار می‌خواهیم برای اجرای قوانین خود هیچ تبعیض و اغماضی قائل نشده، خواهان اجرای قانون منع هرگونه تبعیض در فوتبال شوند».

این نامه با بیش از 650 امضای فعالان فمینیست سراسر جهان به زودی برای کنفدراسیون فوتبال آسیا فرستاده خواهد شد.

www.meydaan.org