آن هایی که در این روز دست گیر شدند و آن هایی که دست گیر نشدند، سرنوشت جنبش زنان را رقم زدند. آن ها غل و زنجیر و زندان را بی اثر کردند و کتک و باتوم و خشونت را به هیچ گرفتند. آن ها سلاحی را به کار بردند که کارآیی دارد. آن ها با تن و جان و روح شان برای این جنبش پرداختند و می پردازند. آن ها تاریخ جنبش زنان را به جهشی بلند تبدیل کردند. آفرین!

خبر را که می خوانی، تعجب نمی کنی. اکنون در ایران، از هر گوشه، شعله ای بر می خیزد و حامیان ظلمت و تاریکی، هو کشان از این گوشه به آن گوشه دوانند تا بلکه ظلمت را جاودانی کنند. اما چه باک! ما مردمی داریم، جان سوز. این شعله ها را، اهریمن نیز توان خاموش ساختنش نیست.

خبر را خواندم، تعجب نکردم. اما خشمی آکنده از امید و هیجان وجودم را دربر گرفت. در لابلای سطور که با نفرت می خواندم، جوانه هایی را دیدم که سر بیرون آورده اند و زنده و شاداب خودنمایی می کنند. دیدم، جنبش زنان ثمر داده است. این جوانه ها را باید آب یاری کرد.

و چه زیباست که حمایت بی دریغ و فعال جنبش دانش جویی را از جنبش زنان، نه فقط در یک روز، بلکه حمایت از خواسته های و مطالبات زنان را دیدیم و می بینیم. پیوندی که با خون و زنجیر بسته شد و امید زیادی به تداوم آن است. چنین پیوندی با تمام وجود و آگاهی بسته شد و در یک جبهه قرار گرفت. پیوندی که در تاریخ بسته می شود، دیگر به آسانی پاره شدنی نیست.

امید آن است که در یک روز تاریخی و در یک جهش دیگر، پیوند جنبش کارگری، ملی و سایر جنبش های انقلابی موجود در کشورمان را با جنبش زنان و دانش جویی شاهد باشیم. آن روز دور نیست!