روز جهانی کارگران، روز همبستگی بین المللی کارگران سراسر جهان، فرا می رسد. روز دادخواهی و اعتراض به وضعیت موجود؛ روزی که از بدو تولد، زیبایی همبستگی و تلاش انسانی برای بهبود زندگی و تغییر جهان را در خود نهفته داشته است. سال ه است که اول مه دیگر به طرح مطالبات کارگری محدود نمانده است. در این روز، بخش های مختلف تحت ستم جامعه، هم گام و هم صدا با کارگران، مطالبات شان را فریاد می زنند. اول مه، جشن بزرگ کارگران جهان، روز طرح مطالبات انسانی است؛ روز قدرت نمایی نیروی همبسته انسانی است. در این روز، صدای قدم های مردم متحد، شور برمی انگیزد و در دل ستم گران وحشت می افکند .
اول مه امسال، قدم های پر شور پا کوچولوها و طنین شاد قدم های جوان را به رژه فرا می خوانیم :
« یک دو سه، رنج و کار بسه، بچه ها همه سوی مدرسه »

کار کودک و استثمار کودکان، بزرگ ترین لکه ننگ بر پیشانی جهان معاصر است. ننگی که، متاسفانه، گرد شرم اش بر دامان من و شمای بزرگ سال هم نشسته است؛ آن جا که می بینیم و می شنویم، اما سکوت می ک نیم و قدم بر نمی داریم .
کودکان مایه زیبایی جهان انسانی اند. کودکان نیروی محرک امروز و تضمین موجودیت فردای جامعه بشری اند. چه چیز را زیباتر از قهقهه کودکی می شناسید که شکفته و شاد به مدرسه می رود، بازی می کند و ترانه می خواند؟ به راستی کدام گل، کدام پرنده، کدام ترانه، و کدام سرود است که از زیبایی کودکی سرشار نباشد و یا لطافت آن را به امانت نگرفته باشد؟
در سراسر این جهان پهناور، در زیر چتر نظم نوین و گلوبالیزاسیون سرمایه داری، کودکان ما تقریبا در تمامی رشته های صنعت و تولید مشغول به کارند. میلیون ها میلیون کودک در وضعیت بردگی یا چیزی شبیه به آن زندگی می کنند . کودکان ایران هم از این قاعده مستثنی نیستند. چیزی که آن ها را از سایر هم سرنوشتان شان جدا می کند، وجود قوانین مستقیم ضد کودک در این کشور است
- قانون رسمی ازدواج کودکان دختر نه ساله، طبق ماده ۱۲۱۰ قانون مدنی مصوب ۱٣۶۰؛
- قانون تنبیه کودکان، بنا به اصول فقهی ماده ۶۲۲؛
- قانون مجازات اسلامی، که طبق آن اگر پدری به قصد سقط شدن جنین، زنش‏ را کتک بزند و این عمل منجر به سقط جنین شود حتی می‌تواند خواستار اجرای حکم قصاص‏ شود، اما اگر همان طفل به دنیا بیاید و پدر حین کتک کاری او را خفه کند، دادگاه می‌تواند علاوه بر پرداخت دیه، او را به ده روز حبس‏ تعزیزی محکوم نماید؛
- ماده ۱۱۷۹ قانون مدنی، که تصریح می‌کند ابوین حق قانونی تنبیه طفل خود را دارند. اما به استناد این «حق» نمی‌توانند کودک خود را خارج از حدود تادیب تنبیه کنند (و این حدود «تادیب»، آن اندازه‌ای از کتک زدن کودک است که منجر به مرگ وی نشود!)؛
- اشتغال به کار کودکان زیر پانزده سال، که به رغم وجود ماده ۷۹ قانون کار که اشتغال به کار افراد زیر پانزده سال را ممنوع می‌کند، به طور روزافزون گسترش‏ می‌یابد (این قانون شامل تبصره‌ای است درباره کارهایی که ماهیت‌شان برای کودکان زیر هجده سال زیان آور است و هم چنین شامل تبصره قانونی ۱٨٨، که بنا بر آن افراد مشمول «استخدام کشوری» - کودکانی که برای دولت کار می‌کنند - و کودکانی که در کارگاه های خصوصی خانوادگی به کار مشغولند، در دایره این قانون قرار نمی‌گیرند. در عین حال، اگر ابوین یک کودک با کارفرمای او قرارداد ببندند، چون «ولی» کودک بشمار می‌آیند، حق واگذاری و اجاره دادن فرزند خود به صاحبان کارگاه های خصوصی را دارند)؛
- و...؛
کودکان ایران فراموش شده ترین کودکان جهانند. به یادشان بیاوریم و از حق شان دفاع کنیم .
اول مه امسال، «مرکز ادبیات کودک، داروگ» و «جمعیت الغای کار کودکان»، همگی دوستان کودکان و مدافعان حقوق آن ها را به رژه علیه کار کودک در سراسر جهان، به اعتراض علیه قوانین کودک آزار، با خواست «الغای کار کودک» و «لغو قوانین ضد کودک در ایران» فرا می خواند .
اول مه امسال، هم صدا با پا کوچولوها و دست کوچولوهایی که قدم در راه کارگاه های دخمه مانند دارند، نه مدرسه؛ و با دستان پر از درد و زخم، ابزار کار را گرفته اند و نه قلم را؛ فریاد بزنیم :
« یک دو سه، رنج و کار بسه، بچه ها همه سوی مدرسه »

اول مه امسال، ما در استکهلم ساعت ۱۲ ظهر در «مد بوریار پلاتسن » (Medborgarplatsen) جمع خواهیم شد. شما هم هر کجا که می توانید با این شعارها رژه بروید :
« لغو کار کودک »
« جایگزینی کار کودک با اشتغال به کار والدین »
« کودکان بی سلاح ترین و بی دفاع ترین قربانیان جنگند، از همه آسیب پذیرترند، نه به جنگ ! »
« مرکز ادبیات کودک داروگ »
و
« جمعیت الغای کار کودکان »
سوسن بهار