روز جمعه 15/7/84 به مناسبت روز جهاني حقوق كودك مراسمي در پارك لاله برگزار شد، مراسمي كه انعكاس چنداني در رسانه هاي عمومي نداشت ، اين مراسم انعكاسي نداشت چون برگزار كنندگان آن نيروهايي بودند كه از كودكان كار و خيابان حمايت كرده و از جانب نيروهاي دولتي حمايت نمي شوند ، انسان هاي ارزشمندي كه عشق به كودكان و آگاهي به حقوق كودكان و انسان ها نقطه ي شروع حركت آنها بوده و تداوم اين حركت با تلاش فراوان آنان ممكن مي گردد ، انسان هايي كه مي دانند كودكان كار از هيچ حقي برخوردار نيستند ، انسانهايي كه عوامل بيشماري را كه به جسم و روان و عواطف و شخصيت بچه ها آسيب مي رساند مي شناسند ، انسانهايي آگاه و درد آشنا . اين مراسم انعكاسي نداشت چون كودكان كار و خيابان در آن شركت داشتند ، كودكان محروم با چهره هايي كه اين محروميت بر آن نقش بسته بود ، كودكاني كه با زبان ساده ي خود مي گفتند : “ ما دوست داريم درس بخوانيم ، ما دوست داريم بازي كنيم ، ما دوست داريم كودكي كنيم ” كودكاني كه با وجود همه ي تفاوتها در يك واقعيت با ساير كودكان مشتركند و آن “كودكي ” است . اين مراسم انعكاسي نداشت زيرا يكي از پنهان ترين استثمارهاي نظام سرمايه داري را مطرح مي كرد : مسئله ي “ كار كودكان ” . 17% كودكان جهان ، چيزي حدود 400 ميليون كودك در سطح جهان به كارهاي سخت و پر مشقت مشغولند ، در تهران آمار كودكان خياباني از بيست هزار نفر هم فراتر رفته ، 20% كودكان ايراني توانايي تحصيل را ندارند و با وجود اين آمار ، دولت و حتي خانواده ها هم كار كودكان را پنهان مي كنند . در پيمان نامه ي حقوق كودك ، از حقوقي كه كودكان بايد از آن برخوردار باشند زياد سخن گفته شده ولي وقتي به واقعيات موجود جامعه ي خود نگاه مي كنيم مي بينيم فاصله ي زيادي بين اين واقعيات و آن حقوقي كه بايد باشد وجود دارد . در كشور ما نه تنها كودكان كار ، بلكه اكثر كودكان نيز ، از حقوق خود محروم هستند و آيااصولأ در يك ساختار طبقاتي ، مي توان از حقوق سخني گفت ؟ “ اين حق كودكان است كه از آموزش رايگان برخوردار باشند ” در مملكتي كه علاوه بر افزايش انواع مراكز خصوصي آموزشي ، از جمله مدارس به اصطلاح غير انتفاعي با هزينه هاي سر سام آور ، مدارس دولتي نيز به روش هاي مختلف از جمله كلاس هاي فوق برنامه ، تعميرات مدرسه و .. از والدين هزينه دريافت مي كنند ، حق برخورداري از آموزش رايگان جايي ندارد و آمار كودكاني كه بر اثر فقر اقتصادي نمي توانند تحصيل كنند و اجبارأ به بازارهاي كار روانه مي شوند روز بروز افزايش پيدا مي كند . كار كودكان معلول فقر و بيكاري و عامل بازتوليد آن است . كودكان كار قربانيان تبعيض هاي اقتصادي ، سياسي ، فرهنگي ، … نظام سرمايه داري هستند . استثمار جنسي كودكان نيز در كنار كارهاي توليدي و مشاغل كاذب از عواملي است كه استثمار ، آزار و خشونت كودكان رادر بر دارد . در شرايطي كه كودكان از اوليه ترين حقوق خود محروم هستند از جمله حق زيستن در محيط پاكيزه و سالم ، حق استفاده از آموزش رايگان ، بهداشت رايگان ، امكان استراحت و تفريح و بازي و فعاليت هاي خلاق ، عدم خشونت و .. ديگر نمي توان از حقوقي چون احترام و ارزش وشناسايي استعدادها و عدم اجبار در رفتارهاي تربيتي ، امكان اظهار نظرهاي آزادانه و تصميم گيري هاي فردي سخن گفت . با آرزوي جهاني كه كودكان بتوانند در آن كودكي كنند.

سايت “زنان ايران جهان ”
28 مهر 1384