 |
|||||||
|
|||||||
شمارش معکوس اعدام زنی که نتوانست ادعایش را ثابت کند آغاز شده است! / آسیه امینی
انگار چیزی برای از دست دادن ندارد. صورتش آرام است و گه گاه لبخندی آن را باز می کند. با دست روی گلهای قالی می کشد و شانه هایش را بالا می اندازد: « نفهمیدم چه شد. دیوانه شدم بودم. دائم به خودکشی فکر می کردم. هیچ راه دیگری به نظرم نمی رسید. می ترسیدم..... قبول دارم که اشتباه کردم. باید اتفاقی را که برایم پیش آمده بود به دیگران می گفتم....بدتر از این که پیش آمد و بدتر از این که الان هستم که نمی شد!» اینها حرفهای م.ع. است. او زنی در یکی از شهرهای شمالی است. زنی متهم به قتل. قتلی که به ادعای وی به خاطر دفاع از حیثیت و ناموسش رخ داد. ادعایی که وی هرگز قادر به ثابت کردن آن نشد و اینک جانش را بابت آن در گرو گذاشته است. روز خاکستری یک روز خاکستری در نیمه اسفند ماه 1379 بیمارستانی دریکی از شهرهای شمالی کشور حادثه ای غریب را در بطن خود شاهد بود. سندی که غایب است! م.ع. در اعترافات خود گفته است که دو ماه پیش از اینکه مرتکب قتل شود، مردی به نام ح. برای او مزاحمتهای خیابانی ایجاد می کرده است. مزاحمتهای ح. کم کم به تطمیع و تهدید برای داشتن ارتباط نامشروع تبدیل می شود. روزی م.ع. برای درمان تیروئیدش با دفترچه بیمه یکی از دوستانش به بیمارستان شهر مراجعه می کند و در آنجا الف.ی. که کارمند رختشویخانه بیمارستان بوده به او نزدیک شده و خود را دوست برادر وی معرفی می کند و می گوید می تواند کمک کند که کار معاینه وی زودتر به انجام برسد. م. که با دفترچه دوستش به بیمارستان رفته بود به الف. اعتماد کرده و دفترچه را به او می دهد. الف. به داخل اتاقی رفته و وقتی بر می گردد می گوید متوجه شده اند که دفتر چه از آن کس دیگری بوده و نگهش داشته اند. او سپس به م. پیشنهاد می کند دو روز دیگر برای بردن دفتر چه مراجعه کند. پس از دو روز که م. برای بردن دفترچه به بیمارستان مراجعه می کند و نزد الف می رود. او می گوید: « بعد از چند دقیقه مراجعه کرد و گفت که خودتان بیایید داخل، رئیس بیمارستان با شما کار دارد در همین لحظه دست مرا گرفت و به داخل اتاق کشید و یک آدم قد بلند و هیکلی که همان ح. بود، دستش را جلوی دهان من گذاشت. ح. لباسهایم را در آورد و شروع کرد به عکس انداختن از بدن من. به گفته م. در تمام مدت دو ماهی که از این ماجرا گذشت، او دائم تهدید به آبروریزی از سوی ح. و الف. می شد. آنها می گفتند عکسها را در تهران چاپ کرده و در شهر بویژه در مغازه برادرش پخش می کنند. تا روزی که الف در تماسی به او می گوید که فیلم را از دوربین درآورده و قصد دارد که آنها را به م. بازگرداند. با این حال اضطراب و ترس م. را واداشت تا علاوه بر وسایل دفاعی ( که بعد به آلت قتاله تبدیل شد) شاگرد مغازه آرایشگری خود را نیز به همراه ببرد. وقتی که م.ع و شاگرد 16 ساله مغازه اش به رختشویخانه وارد می شوند، با چهره الفی مواجه می شوند که به سوی شاگرد م. رفته و قصد دادن پیشنهادهایی به او دارد! م.ع بلافاصله در می یابد که قصد از کشاندن او به بیمارستان تحویل دادن عکسها نبوده : « گفت: این دختره اسمش چیست؟ گفتم معصومه. گفت: معصومه خانم خوشگل بیا با ما دوست شو. گفتم کثافت قرار ما قرآن بود! و ....» درگیری م. و شاگردش با الف. منجر به اسیدپاشی و بعد هم چاقو کشی از سوی این دو زن و قتل الف.ی.می شود. رای طبق حکم صادر شده از سوی دفتر شعبه بیست و ششم دیوان عالی کشور :« با تو جه به محتویات پرونده و طبق بند الف ماده 265 قانون آئین دادرسی، رای دادگاه مبنی بر قصاص نفس خانم م. ع. در رابطه با قتل عمدی الف.ی. ابرام می شود. » زهره ارزنی حقوقدان و مشاور حقوقی این پرونده می گوید: « همه مراحل قانونی در این پرونده طی شده و حتا قاتل نیاز به وکیل ندارد. تنها راه امید جلب رضایت اولیاء دم است. و با توجه به اینکه اولیاء دم، ولی سه فرزند مقتول نیز هستند، رضایت مشروط به دیه مطرح شده اما خانواده خانم م. ع. اعلام کرده اند که قادر به پرداخت مبلغ دیه نیستند.» در کش و قوس زندان و جلب رضایت و ... خبر دیگری از راه می رسد. فرزند کوچک م. که 12 سال از سنش می گذرد و بعد از زندانی شدن مادر نزد پدر خود زندگی می کند بر اثر گاز گرفتکی از دنیا می رود. م. می گوید: « همسر سابقم معتاد بوده و برای دختر 15 ساله ام به شدت نگرانم. اما کاری از دستم بر نمی آید!» زنان ایران |
|||||||
