 |
|||||||
|
|||||||
نگاهي به دفتر شعر "حس" از صنوبر / سهيلا ميرزايي
با ورق زدن اولين برگ هاي کتاب، به تقديم نامه اي بر مي خوري که غيرمعمول است: مرا ببوس، شعرهاي صنوبر از نوع فاخر نيستند، زبان ساده و دلنشين است؛ اگرچه شعرها هنوز به پختگي کامل نرسيده اند و گاهي واژه ها از هم نشيني با هم لذت نمي برند، اما قدرت بالقوه اي جهت قوي تر شدن دارند. مگر نه اين است که بايد از جايي آغاز کرد و اين آغاز خوبي است: مست مي شوم صنوبر در کوتاه ترين سطور اين مجموعه، مي تواند صداي عريانِ بخشي از زنان را نمايندگي کند که عشق به هم جنسِ خود را فرياد مي زنند، با اين حال تن که عامل عمده اي براي آزادي جنسي است در کارهاي او خود را چنان که بايد و شايد نشان نمي دهد، در واقع آن صميميتي که شاعر بايد با تن و جسم خود داشته باشد هنوز در پشت واژه هاي کلي که همان فضاي مردانه است، پنهان می ماند: او با ساده ترين واژه ها به تصوير احساسات خود مي پردازد، بي آنکه به کرشمه هاي تصويري فرو غلتد: دريا پلک نمي زند « شعر صفحه 38 » عشق مرز و قانون نمي شناسد، عشق به هم جنس آزاد است، گرچه محتوايي است که هنوز فرم نگرفته، ولي حس ها و عقايدي هستند که راوي با آنها زندگي کرده تا بتواند تبديل به ادبيات کند. او حد و مرز و قانونِ عشق را به هم مي ريزد: آنجا که لذت ممنوعه زندگي "طبيعي زن و مرد" ! « شعر صفحه 6 » و در جايي ديگر: از بلنداي ممنوعه اين مجموعه را مي توان از دو منظر بررسي کرد، بخش اول عشقِ ممنوع و بخش ديگر نقش قانون و سيستم هاي حکومتي بر انسان ها در حالت کلي و زنان و ستم مضاعف تر بر زنانِ هم جنس گرا به طور خاص. وقتي مرا خريدي وقتي به من تجاوز کردي وقتي خواستم بگريزم آيا با خواندن اين سطور واژه ها را تک به تک حس نمي کني؟ آيا با اين فضا زندگي نکرده اي؟ بدون شک تمام سلول هاي بدنت اين فضا را مي شناسند. اما متاسفانه او هنوز از واژه هاي شعاري فاصله نگرفته است: در قانون ستمکشان « بخشي از شعر صفحه 15 » او با لطيف ترين احساسات عاشقانه و به دور از فضاي شعار و قهرمان پروري، فرياد اعتراض خود را بلند کرده است. اعتراض به قانوني که احساسات را محدود مي کند. عشق ورزيدن خارج از قالب ها و چهارچوب هاي تعيين شده حکم مرگ را دارد، اما عشق در نظر او يعني زندگي و زندگي قوي تر از مرگ خود را به رخ مي کشد: در عاشقانه ترين بوسه " شعر صفحه 52" در جايي ديگر به جرم عشق ممنوعه از جانب جامعه، حتي از جانب دوستان هم طرد مي شود: آيا " شعر صفحه ي 49" تصاوير زندان و شکنجه به دليل عقايد سياسي در شعرهاي او جايگاه ويژه اي دارند: و دشمن « شعر صفحه 50 » ردپاي اعتراض را در اغلب کارهاي او مي بيني، اعتراض به محدوديت و سانسور و در نهايت خودسانسوري: سرگرداني نگاهم آنگاه که شليک تير « شعر صفحه 59 » صنوبر در سکويي ايستاده است که از آنِ خودش است و اگر از همين سکو کارهايش را ادامه دهد، به نگاه و زبانِ خودش خواهد رسيد. کافي است از واژه هاي کلي فاصله بگيرد تا در شعر به صميميت جسم و جان برسد، و به جوهر شعري نزديک تر شود. بي شک حس هاي زنانه ي وجودش خيلي زلال تر در کارهايش جاري خواهد شد. در عاشقانه ترين بوسه |
|||||||
